W Centrum Konferencyjnym EDU WIL odbyła się konferencja: Wielkopolska Wiosna Geriatryczna.
Spotkanie rozpoczął wykład „Starość. Odrębności diagnostyczno-lecznicze osób starszych”, który wygłosiła prof. dr hab. n. med. Katarzyna Wieczorowska-Tobis, współorganizatorka konferencji. W swoim wystąpieniu Pani profesor zwracała uwagę na problem kaskady lekowej, czyli momentu, w którym niepożądane działanie jednego leku leczone jest kolejnym medykamentem.
Sesję pierwsza dotyczyła psychogeriatrii. O depresji osób starszych zebranym opowiedział dr n. med. Arkadiusz Styszyński. Podczas swojej prelekcji podkreślał, że u starszych pacjentów depresja jest często maskowana przez mnogość różnych chorób.
– Objawy są często wywoływane jakąś inną równie istotną przyczyną wynikającą ze zmian w ciele, ale mogą być także manifestacją depresji. Trzeba pamiętać, że depresja współwystępuje z wieloma chorobami somatycznymi u osób w podeszłym wieku i to doprowadza do takiej sytuacji, gdzie objawy somatyczne można przypisać zarówno w tym chorobom jak i zaburzeniom emocjonalnym, przez które objawy somatyczne nasilają się – mówił dr n. med. Arkadiusz Styszyński, jednocześnie dodając, że częstość występowania depresji osób w podeszłym wieku jest wyższa niż średnio w naszej populacji. Tak zwana duża depresja endogenna występuje między 2, a 4 procent populacji genetycznej. Najczęściej objawy depresyjne występują u pacjentów hospitalizowanych, przewlekle chorych, przebywających w placówkach opiekuńczo – leczniczych.
Drugi wykład dotyczył diagnostyki i różnicowania otępienia. Wygłosił go dr n. med. Andrzej Jóźwiak. Następnie o majaczeniu uczestnikom konferencji mówił lek. Marcin Karolewski.
– Mam wrażenie, że nie do końca jasna jest różnica między majaczeniem, otępieniem i zaburzeniami depresyjnymi. Majaczenie ma bardzo dużo definicji, jest wiele opracowań, które bardzo różnie je określają. To przede wszystkim mącenie świadomości, w którym dominuje utrudnienie spostrzegania otoczenia, jego zniekształcenie, zafałszowanie w postaci iluzji, omanów. Zespół rozwija się nagle, nie tak, jak w przypadku otępienia, które rozwija się długo – co najmniej 6 miesięcy. Tutaj mamy coś, co występuje nagle i dochodzi do ostrego zaburzenia czynności mózgowej. Pacjent nie wie, gdzie jest, nie zdaje sobie sprawy kim jest nie zdaje sobie sprawy ze swojego stanu i stąd często wynika agresja, niepewność i lęk. Majacznie trwa krótko i obserwuje się zmienne nasilenie w ciągu dnia. Występują także dodatkowe zaburzenia funkcji poznawczych, takie jak zaburzenia percepcji, utrata orientacji i pamięci – podkreślał lek. Marcin Karolewski, wiceprezes ORL WIL i pomysłodawca konferencji, którego wykład zakończył sesję pierwszą.
Sesję drugą rozpoczął wykład lek. Tomasza Wantuli o zespole kruchości, a w szczególności trudności z jego diagnozowaniem.
– Dostępnych jest około 70 różnych narzędzi, skali, metod pomiaru tego zespołu. Te skale są różne, oceniamy stan funkcjonalny pacjenta, funkcje poznawcze, ogólny stan zdrowia, w niektórych skalach te kryteria poszerzono o badania biochemiczne, ocenę poziomu glukozy, cholesterolu, białka, czy nawet stanu emocjonalnego. Te wspomniane 70 kryteriów różnego rodzaju pokazuje, że zespół kruchości, mimo. że jest powszechnie znany uznawany jest za bardzo trudny do rozpoznania, bo tak naprawdę nie wiemy z jakiego kryterium skorzystać i co oceniać, bo warto podkreślić, że poza pediatrią zespół kruchości przewija się w każdej dziedzinie medycyny, jednak jak wiemy, dominuje kardiologia – podkreślał w swoim wystąpieniu lek. Tomasz Wantula.
Kolejny wykład dotyczył zaburzeń odżywiania osób starszych, ich diagnostyki i leczenia. Wygłosił go dr n. med. Marek Widenka. Następnie dr n. med. Alicja Płóciniczak opowiedziała zebranym o odrębności wieku podeszłego w badaniach laboratoryjnych. Sesję drugą zakończyła prelekcja „Ból – diagnostyka i leczenie bólu osób starszych” wygłoszona przez dr hab. n. med. Ewę Deskur-Śmielecką – współorganizatorkę konferencji.
– Trzeba pamiętać, że w leczeniu chorego geriatrycznego najważniejsza jest szczegółowa ocena pacjenta i jego bólu, określenie celu leczenia, którym jest przede wszystkim sprawność i jakość życia. W pierwszej kolejności wykorzystujemy leki potencjalnie najmniej szkodliwe. Trzeba wykorzystywać metody niefarmakologiczne i leczenie miejscowe. Trzeba też mieć świadomości, że nie zawsze całkowite wyeliminowanie bólu jest możliwe i osiągalne, ale prawdziwym celem pozostaje najlepsza jakość życia naszych pacjentów – podkreślała podczas swojego wystąpienia dr hab. n. med. Ewa Deskur-Śmielecką.
Sesja trzecia dotyczyła problemów społeczno-prawnych. Rozpoczął ją wykład: „Zasady pieczy zastępczej, zgoda na leczenie, hospitalizację i umieszczenie w ośrodkach opieki długoterminowej”. Zebranym o tym zagadnieniu opowiedziała adw. dr Agata Koschel-Sturzbecher. Konferencję zakończył wykład lek. Marcina Kańskiego o opiece długoterminowej nad seniorem.
