Dr Jerzy Bruski urodził się 18 września 1925 r. w Sępólnie Krajeńskim (woj. bydgoskie) w rodzinie inteligenckiej. W czasie okupacji wysiedlony wraz z rodziną do Lublina. Ojciec aresztowany przez okupanta w 1939 r. zginął w obozie koncentracyjnym. W czasie pobytu na wysiedleniu pracuje jako robotnik, dokształca się w zakresie szkoły średniej jak również angażuje się w pracę konspiracyjną AK.
Po wyzwoleniu Lublina przez Armię Radziecką zostaje powołany w listopadzie 1944 r. do Wojska Polskiego do 1 Frontowej Szkoły Oficerów Piechoty w Lublinie, kończy ją w stopniu podporucznika. W 1945 r. eksternistycznie zdaje maturę w Stargardzie Gdańskim i tegoż roku rozpoczyna studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Studiując pracuje w charakterze urzędnika w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik” od listopada do lipca 1947 roku.
W 1947 r. jako student III roku zostaje zatrudniony na stanowisku młodszego asystenta w Oddziale Chirurgii Szpitala Sióstr Elżbietanek w Poznaniu (późniejszy Szpital Miejski nr 2.) gdzie Ordynatorem jest dr n. med. Granatowicz, znany poznański chirurg. 28 marca 1950 r. otrzymuje Dyplom Lekarza Medycyny nadany przez Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Poznaniu. Pracuje w Oddziale Chirurgicznym do września 1952 r. i otrzymuje opinie od dr n. med. Granatowicza cytuję: „Uważam lek. Jerzego Bruskiego za wykwalifikowanego specjalistę w zakresie chirurgii”. W dn. 24 września 1952 r. otrzymuje Prawo Wykonywania Zawodu Lekarza. W dniu 1 września 1952 r. obejmuje stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgicznego Szpitala Miejskiego w Ostrowie Wielkopolskim, a 1 października zostaje dyrektorem szpitala. Po objęciu tych stanowisk cała jego dalsza działalność i praca związana jest z Ostrowem Wielkopolskim. Wykazuje się nie tylko umiejętnościami chirurgicznymi, ale również organizacyjnymi. Organizuje przy szpitalu Punkt Krwiodawstwa uzyskując zgodę Stacji Krwiodawstwa w Kaliszu i zostaje jej kierownikiem, później robi specjalizację drugiego stopnia w zakresie krwiodawstwa. W 1955 r. pozyskuje budynek po dawnym domu starców przy ul. 3 maja, który adaptuje na Oddział Ginekologiczno-Położniczy zwiększając liczbę łóżek szpitalnych do 252. Tworzy dwa nowe oddziały: Ortopedyczny i Laryngologiczny.
Jego niewyczerpana energia nie pozwala spocząć mu na laurach, snuje plany budowy nowego szpitala. Z jego inicjatywy powstaje komitet budowy szpitala, któremu przewodniczy. W dn. 1 maja 1958 r. zostaje wmurowany akt erekcyjny pod budowę nowego szpitala, a w kwietniu 1966 r. nowy gmach szpitala miejskiego im. Tytusa Chałubińskiego zostaje przekazany ostrowskiej służbie zdrowia, społeczeństwu miasta i powiatu ostrowskiego. 1 czerwca 1966 zostaje powołany na stanowisko dyrektora szpitala Miejskiego im. Tytusa Chałubińskiego pełniąc dalej funkcję Ordynatora Oddziału Chirurgicznego. Z jego inicjatywy rozwija się służba anestezjologiczna, powstaje oddział intensywnej opieki medycznej. W 1975 r. powstaje nowy pawilon, w którym umieszczony został Oddziały Psychonerwic i Neurologiczny. Pracuje nie tylko jako administrator szpitala, ale także jako chirurg i Ordynator Oddziału, uczestniczy w zjazdach Polskiego Towarzystwa Chirurgicznego, którego jest członkiem, sam się szkoli (kursy torakochirurgii, gastroenterologii, studium w zakresie chirurgii ogólnej). Szkoli również swoich asystentów. Wyszkolił 19 chirurgów na pierwszy i drugi stopień specjalizacji, z których 4 zostaje ordynatorami oddziałów. Przez wiele lat był kierownikiem punktu krwiodawstwa, propagatorem krwiodawstwa oraz inicjatorem powstania Klubu Honorowych Dawców Krwi przy Polskim Czerwonym Krzyżu. Na wniosek tego Klubu zarząd główny PCK w Warszawie wyraził zgodę na nadanie Klubowi Honorowych Dawców Krwi im. Jerzego Buskiego.
Doceniając jego pracę i zasługi zostaje wyróżniony odznaczeniami resortowymi i państwowymi, m.in.: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski i zasłużonym lekarzem PRL, nie będąc członkiem żadnej partii politycznej.
Związek małżeński zawiera w 1950 r. z Alicją z domu Rybak. Z tego małżeństwa rodzą się dzieci: Małgorzata Ewa (1951 r.) – późniejszy prof. Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu; Zbigniew (1952 r.) – magister inżynier Politechniki Poznańskiej; Leszek (1958 r.) – pasjonuje się myślistwem, automobilizmem, bierze udział w rajdach samochodowych, dużo czyta. Z dniem 1 grudnia 1988 r. przechodzi na emeryturę. Mimo oficjalnej emerytury był stale w szpitalu, służąc swoim doświadczeniem i radami młodszym kolegom. Był zatrudniony na ¼ etatu jako kierownik Punktu Krwiodawstwa. Umiera po krótkiej chorobie 18 września 1989 r. w 64 rocznicę swoich urodzin, żegnany przez duchowieństwo, kolegów i pacjentów oraz społeczeństwo Ostrowa Wielkopolskiego. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bema.
Dr Jerzy Bruski całe swoje dorosłe życie, 36 lat pracy jako lekarz specjalista chirurg, ordynator oddziału Chirurgicznego i Dyrektor szpitala poświęcił służbie dla dobra chorego człowieka, będąc zawsze wierny przysiędze Hipokratesa i starej łacińskiej maksymie: „Salus aegroti suprem lex esto” – „Niechaj zdrowie chorego będzie najwyższym prawem”. Miałem przyjemność współpracować z dr Jerzym Bruskim przez 23 lata. Byłem jego podwładnym, zastępcą i kolegą. Wspominam go z wielkim sentymentem jako człowieka wymagającego, dowcipnego z talentem organizacyjnym i umiejętnością współpracy. Gwałtownie reagował na błędy i potknięcia, ale niezachowujący urazy i niechęci. Wśród kolegów na jego temat krążyło wiele dowcipnych anegdot, nigdy złośliwych. Zwany był przez kolegów „Tatusiem”.
dr n. med. Michał Pabiszczak
